തീവണ്ടിപ്പാതയില്‍ നടക്കുമ്പോള്‍

ഇത് പണ്ടേ മുറിഞ്ഞ ഉടല്‍,
ഉള്ളില്‍ മഴയ്ക്കൊരു വീടുണ്ടെന്നു ആരും പറയില്ല,
അത്രയും ചിതറിയ വെയില്‍.

അകം മുഴുവന്‍ തോരാനിട്ട കുഞ്ഞുടുപ്പുകള്‍

കളിക്കോപ്പുകള്‍ ,

അതിനുമുള്ളില്‍ ഒരകമുണ്ട്,
ഭൂമിയെ കൊതിപ്പിച്ച ഹൃദയ  ഋതുക്കള്‍ 
നടന്നതിന്‍ കാല്‍പ്പാടുകള്‍ ,
ആരും കാണാതെ നോക്കിയ കണ്ണാടികള്‍

പൊള്ളുന്നു,

കത്തും  കല്ലടുപ്പിനരികെയെന്ന പോല്‍

ഇനി  വരും വേഗം വേഗമെന്നൊരു കര,

മുറിവുകള്‍ ചേര്‍ത്തു തുന്നും ഇരുമ്പുവിരല്‍ ,

ഒരു കുതിപ്പില്‍ 

തിളച്ചു പൊന്തി 

കവിഞ്ഞു ചിതറി

തീ കെടുത്തി, 

 തീരണം ജന്മ പാചകം.